Roermond heeft langer op de bevrijding van de Duitse bezetting moeten wachten dan een groot deel van zuid Nederland. De oostkant van de Maas van ongeveer Echt tot Gennep bleef frontgebied. Aan het eind van 1944 gebeurde er veel: elke donderdag bombardementen om de Duitsers te verdrijven, het NS-station en de spoorlijn waren doelwit om Duits troepen- en voorradentransport te hinderen, mannen werden opgeroepen om in Duitsland te gaan werken. Eind december werden mannelijke bewoners naar Friesland geëvacueerd, vrouwen en kinderen moesten verhuizen uit de binnenstad naar het Roermondse Veld. De binnenstad werd een verlaten, spookachtig gebied.

Wie niet wilde (mee)werken hield zich schuil. Op de derde verdieping van de Luifelstraat 14 woonde Maria Josephina nog met haar dochters, zoon Rum en de joodse Gustel. Toen de Duitsers de toren van de kathedraal opbliezen, verloren zíj hun uitkijktoren en de bewoners van de Luifelstraat hun huis. Ze verhuisden naar Bergstraat 9 en brachten er wekenlang door in de kleine kelder. Vanaf half februari gingen vijf mensen 'onder de grond' onder de binnenplaats. Harrie wist te bereiken dat hij in zijn bakkerij mocht blijven bakken voor de Roermondse bevolking en kon deze onderduikers van eten blijven voorzien. Zij overleefden deze gruwelijke ervaringen.

Een uitgebreid verhaal over deze laatste periode is beschreven door Gustel Nussbaum.

Roermond werd op 1 maart 1945 bevrijd.